بیداری تلخ ترین تراژدی ست؛

وقتی تو را در خواب دارم ...

با آدم هایی که از شما دورند؛

فیلم نبینید، به گردش نروید، کتاب نخوانید؛

کلاً خاطره نسازید، یه روزی آن ها می روند؛

و شما می مانید و یک دلِ  بهانه گیرِ زبان نفهم ...!

اسباب بازی هایش را جمع کردم؛

ماتم برد وقتی «دلم» را میانِ آن ها دیدم ...!

بدی های من؛

به خاطر بدی کردن نیست؛

به خاطر احساسِ شدیدِ؛

خوبی های بی حاصل است ..

تنهایی با ارزشه؛

چون، خالی از انسان های بی ارزشه ...!

ﺩﯾﺮ ﺁﻣﺪﯼ؛

ﺑﻮﺩﻧﻢ، ﺩﺭ ﺣﺴﺮﺕِ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺖ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ ...!

ای خدای یوسف؛

برای اینکه دل بر زلیخای وسوسه نسپاریم؛

به جلوه ای از جمال تو محتاجیم ...

دلم سوخت . . .

به حال پسرکی که وقتی گفتم :

کفش هایم را خوب واکس بزن . . .

گفت :

خاطرت جمع باشد مثل سرنوشتم سیاهش میکنم . . .

تنها برگ هایی زیر پا می افتند؛

که برای لحظه ای رقص در باد؛

شاخه ی خود را فراموش می کنند ...!

وفا ...؟!

هه ...؟!

سگِ گله ام را با گرگ دیدم ...

سرِ سوزنی اگر مرا می خواست؛

زمین و زمان را به هم می دوختم ..

آرامم مثل مزرعه ای آفت زده؛

دیگر نگرانِ داس ها نیستم ...

چه ساده دورم می زدند کسانی که فکر می کردم دورم می گردند...!

فکر می کردم تـو همــدردی؛

ولی نه! تــو هــم؛  دردی ...

شده‌ام خارپشتی که تیغ‌‌هایش؛

دنیای امنی برایش ساخته؛

اما؛

حسرت نوازشی را

بر دلش گذاشته است ...

مجنون؛

همیشه مرد نیست؛

گاهی؛

مجنون؛

دخترکی تنهاست؛

که زمانی لیلی کسی بود ...!

قرن هاست؛ جستجو گر آدم هستم؛

تا لذت خوردن یک سیب سرخ را با او تجربه کنم؛

قرن هاست ...!

مشکل از من نیست؛

نه من؛

نه سیب سرخ؛

نه شیطان؛

تو نایاب شدی آدم ...!

گر همسفر عشق شدی مرد سفر باش؛

هم منتظر حادثه؛ هم فکر خطر باش ...

ای کاش انسانها؛

همان قدر که از ارتفاع می ترسیدند؛

کمی هم از پستی هراس داشتند ...!

در این شهر صدای پای مردمی است؛

که همچنان که تو را می بوسند؛

طناب دار تو را می بافند؛

مردمی که صادقانه دروغ می گویند؛

و خالصانه به تو خیانت می کنند؛

در این شهر هر چه تنهاتر باشی؛ پیروزتری ...

«دکتر علی شریعتی

بغض هایت را برای خودت نگه دار؛

گاهی سبک نشوی، سنگین تری ...

دگـر تـقدیـر را برای نیامدنت بهانه نکن؛

مرد باش و بگو؛ نخواستی و نیامدی ...